2011 жылдың көктемі еді…

2011 жылдың көктемі еді… Мен колледждің 3 курс студенті болатынмын. Әдеттегінше түстен кейін жатақханаға келдім. Келсем бөлмедегі құрбыларым сыртқа шығып келейік деді. Мен шаршап тұрсам да құрбыларымның көңілін қимай, шығуға келістім. Бірақ сол күні шыққанымды ешқашан ұмытпаспын… Өйткені сол күні жүрегіме өшпес жара салған жанды кездестірдім…Оқиғаның қалай болғанын басынан бастап баяндайын…
Мен, Балнұр және Сая үшеуіміз жатақханаға жақын маңдағы аллейкаға қыдырып шықтық. Сөйтіп бір орындыққа келіп отырдық. Бізге қарама қарсы орындықта бір 3 жігіт отырды. Кішкене уақыттан соң олар біздің жанымызға келіп, таныса бастады. Арамыздағы әзілқойы Балнұр болатын. біздің әңгімеміз жарасып кетті. маған олардың ішіндегі Азамат деген бала ұнап қалды. олар біздің телефон нөмерлерімізді алды. Содан соң біз Азамат екеуіміз жақсы сөйлесіп кеттік. Біз бірнеше рет кездескеннен кейін, ол маған жүруді ұсынды. мен келісімімді білдірдім.Содан бастап менің бақытты күндерім басталып кетті. Ол дәл менің ойымдағы жігіт болатын. Мінезі көңілді, менің көңілімді көтеріп жүретін, сәл ашулансам өзінің сүйкімді қылықтарымен бәрін ұмыттырып жіберетін. Екеуміз жиі саябаққа баратынбыз, кинотеатрларға барып уақытымыздың қалай өткенін байқамай қалатынбыз. Кейін бәрі тез өзгере бастады, одан күмандана бастадым. Оның сылтаулары көбейіп, маған таныс емес достарымен жиі кездесіп қыдыра бастады. Оған звондасам ылғи жауап бермейді, жауап бергеннің өзінде қолының бос емес екенін айтып, кейін өзім хабарласамын деп, хабарласпай кететін. Мүмкін бір қиындықтар пайда болған шығар деп сұрасам “саған оның керегі не? деп дөрекі жауап қайтаратын. Мен оны қатты сүйгендіктен барлық дөрекі сөздерімен, жағымсыз қылықтарына еріксіз шыдадым. Бірақ оның неге осылай жаман жағына өзгеріп кеткенін түсінбедім…Екеуміздің арамызда бәрі де тамаша болатын, әлде оған қатты ғашық болғандықтан ба, оның ондай мінезі бар екенін байқамаппын.
Бұл мінездері ештеме болмай қалды, алда онан да жаманы күтіп тұр екен… Бір күні кешкісін, ол маған звондап, өзінің жарты сағатта мен жақта болатынын айтты. Ол кезде онымен кездеспегенімізге біраз уақыт болғандықтан, маған сол отыз минут ұзааақ болып көрінді. Мен Азаматты асыға күтіп отырдым. ол келді…Түрі өте ашулы болды. Менің жағдайымды сұраған соң, өз әңгімесін бастады…Оның айтқаны: бір қиындықтарға тап болғанын, өзінің тез уақытта басқа қалаға кету керектігін айтты да, тез қоштасып кете барды. Мен түс көрген адамша сол жерде сілейіп тұрып қалдым…Бәрі өте жылдам болды. Ол кетті де қалды. Міне содан бері үш айдай уақыт өтті. Одан әлі де хабар жоқ. Мен оны сағына, көзім жасқа тола күтіп жүргеніме міне үш ай уақыт болды…Одан
бірде бір хабар жоқ. Ең болмаса оның бір хабарласып, өзінің аман екендігін айтып, бір хабарласса екен… Оның өзін, дауысын сағындым… арада бір жыл өтті… мен оны әлі де ұмытпадым… бірақ қолымнан келер шара болған жоқ… мен үмітімді үзбей одан хабар күтіп жүрдім… ағамның үйлену тойында ЗАГСта Азаматты басқа қызбен үйленіп жатқаның көрдім… жүрегім қатты жараланды… Азамат менің жанымнан мені танымайтын адамдай өтіп кете берді… Мені ес түссіз тұрып қалдым. Өзім не болғанын түсініп үлгермедім.
Үйге қайтқан соң көп жыладым, қайғырдым…Бірақ мұнан ештеме шықпайтынын білдім…
Осыдан соң менде махаббатқа деген сенім қалмады…Өзімнің осыншама уақыт бойы қалай алданып жүргенімді, махаббаттан соқыр болып келгенімді кеш түсініппін…