Жүрек қайғысы

Бірінші курсқа жаңадан аяқ басқан кезім.Сол күндері демалыста ауылға ат басын бұрып барып қайтқым келді.Үй ішін анамды, сағынған едім.Жексенбі күні,түстен кейін,сағынышым басылмасада қалаға жол тарттым.Басты жолда такси ұстадым.Көліктің алдындағы орындықта отқанмын, артына көз салмаған едім.Артынан бір әсем дауыс естілді.Бұл дауыстың жағымдылығы сондай,жан тәнімді баурап алды.Артыма қарай қалсам Майра екен.Ал ол мені таныған жоқ.Оған таңданғанымда жоқ.Өйткені онымен әлеуметтік желіде танысқан едік.Талай түнді сөйлесіп, ұйқысыз өткізгенбіз.Бұл Майрама? деп әлі өзіме сене алар емеспін.Оның ұялы телефонына қоңырау шалдым.Өз көзіме өзім сенбей.Көздерім алдамаған екен.Ал енді қалай әнгімеге тартсам болады? Деген ой келді.Кейінше қалаға жеткен кезде сөйлесерміз,деп ұйқтап қалдым.Біраз уақыт өтті.Қалаға келген едік.Жүргізуші түртіп оятып алды.Артыма қарасам бос тұр,жүргізушіге жолақысын төлеп,айналадан Майраны іздедім.Әлі ұзай қоймапты.Жүгіріп жетіп:
– Сәлем Майра,
– Сәлем танымадым
– Менғой Мирас вкдағы.
Ойланып тұрып
– А Сәлем мұнда не істеп жүрсің?
– Ауылдан келе жатыр едім өзіңше?
– Менде ауылдан.Қалай сонда бір көлікте отырғанбызба?
– Йа
Осылай әнгімеміз жалғасып кетеберді.Кеш батып қалғандықтан оны үйіне шығарып салуға бел будым.Олда пәтер жалдап тұрады екен.Менің пәтеріме жақын жерде екен .Пәтеріне жеткен кезімізде қимастықпен онымен қоштастым.Қайтар жолдағы орындықта отырып оны ойлап кеттім.Күлкісі,көздері,еріні көз алдымнан кетер емес.Үйге жетіп кешкі ас ішкен соң қоңырау шалдым.Тағыда біраз уақыт әнгіме дүкен құрдық.Бірақ осы жолы күлген жоқ.Бір мұңы бар екенін ішім сезді.Бір апта шамасында уақыт өтті.Оны екі рет жолықтырдым,алғаш көрген сәттегі тәрізді емес өңі.Не болғанын сұрап едім.Сөзді басқаға бұрып әкетті.Арада екі ай уақыт өтті бір бірімізді күнде көріп тұратын болдық.Кездескенімізге қысқа уақыт болсада.Майра үшін жаралғанымды сезетін едім.Бірақ әнгіме үстінде ол:
– Мирас
– ау
– айырылысайық
– неге? Неге олай дейсің?
– кейін өзің қиналып қаласың
– неге? Сенде мені жақсы көресіңғой.
-Йа бірақ бірге бола алмаймыз.Ұмыт мені пәтердіде ауыстырамын.Нөмерімдіде өшір.Уақыт емдейді ұмытасың.
– Не болып қалды? Қинамашы мені.- Мен сені жақсы көремін,бірақ…..
Сөзін аяқтамай үйіне кіріп кетті.Көздерінде жас,көңілінде мұң бар болатын.Талай рет қоңырау шалдым ,трубкаға жауап бермеді.Терең ойға батып үйге бет алдым.Не болып қалды екен? Неге жылады? Деген ой жанымды қинап жіберді.Түндерде көз ілуден қалдым.Ұйқысыз түнде қоңырау шалды қуанып кеттім.
– Сәлем.Қалайсың? Не болып…
– Кешір,есік алдындағы парақты ашып қара.
Трубканы қойды.Есенгіреп қалдым.Есікті ашып ілулі тұрған парақты аштым.Мидың ренген парағы екен.Артында дәрігердің науқасқа диагнозы:ми ісігі.Науқастың есімі Майра.Бұл аурудың қандай екенін білетінмін.Бұл емі жоқ ауру.Тағдырым неге сонша қаталсың.Өмір жек көремін сені.деуменен жылап алдым.Ертесіне оның пәтері алдына барып тұрып алдым.Оның жоқ екенін білсемде бір туысын,досын көріп денсаулығын білейін деген ойда болдым.Үш күн күттім .Төртінші күні құрбысын көрдім.Пәтердің қожайынымен бірге келе жатыр екен.Құрбысынан:
– Майра,Майра аманба? Қай жерде өзі? Қоңырау шалыңызшы.Менің қоңырауыма жауап берер емес.
– Ол……ол жетінші ауруханада.Бірақ көре алмайтын шығарсыз?
– Неге?
– Жан сақтау бөлмесінде ол .
Бұл хабарды естіген соң,ауруханаға жетуге,сүйіктімді көру асықтым.Қәзіргі кезде жазылмайтын ауру жоқ,жазылады деп алдадым өзімді.Ауруханада туыстарын көрдім.Мұңға батып отыр барлығы.Досы
– Майраға келдіңба бауырым ?
– Йа
– Көре алмайсың,ешбір адамды кіргізбейді.
– Бес минутқада болмайма ?
– Жоқ бір,екі минутқада болмайды екен.Көздерің қызарып кетіпті ұйқтамағансыңау шамасы?
– Қалай ұйқтаймын ?
– Ех бауырым.Дәрігерлер тірі қалуы екі талай деп жатыр, деген дауыс ақырын шықты.
Неге? Неге Майра? Неге мен? Неге? Неге? деп қабырғаға бір соққы бердім.Көзден тамшылар ағып жатты.Алты күн болды ол әлі оянбады.Бірде дәрігер жан сақтау бөлмесіне кіріп кетті.Артынан екі мейірбикеде жүгіріп жетті.Он минут шамасында уақыт өтті.Мейірбике палатадан шығып:
– Қолымыздан келгенін….
Әкесіде анасыда барлығыда жылап сықтап жатыр.Ал мен тізерлеп тұрып жерді ұрып,көз жасын төгіп жібердім.Әлем тар көрінді.Сене алар емеспін.Өзімді өлтіремін,сүйгеніммен о дүниеде бірге боламын деген едім.Анашым,ағаларым мен өлсем қайтеді?деген ой ғана ұстап қалды.Міне бұл оқиғаның болғанына бір жылдан аса уақыт өтті.Оны ешқашан ұмытпаймын.Жатқан жері жайлы болсын! бірақ өмір жалғасады….